E’ silénzi dla néva (Franco Casadei)
E’ silénzi dla néva us sént ȥà a la maténa
incôra int e’ lët, prèma d’arvì al finëstri.
Int i dè dla néva e’ témp ta ne decíd te,
ul decíd quelcadùn êtar, u n’ s’ po’ avé prìscia.
Màchini bluchèdi, giàz int al strèdi.
A lè par lè la zènta la ‘n sa da che pèrta c’ fês,
mo cmè par mirècul e’ narvôs e pàsa,
da men a men ch’u s’imbiénca zità e campȃgna
qual quèl ad növ u s’ sént par l’êria
un’êntra lŭsa, ch’la s’ véd sôl in sti dè.
Mè a n’e’ so quël ch’u s’ sia,
d’indó ch’la s’ vénga sta ‘ligría
sta pȃna biénca che Dio u s’ reghèla.
La zénta la s’afaza dal finëstri, dal teràzi
e quénta pió néva la imbiénca cóp e ȥardén
pió l’êria la s’fa alȥìra e cêra.
Salté i’impégn, la zénta la rispira,
la s’fa boca da rìdar
al scóli ciuşi, i burdël ch’i s’ córr dria l’un clèt
i fa’l palèdi, i schérza, i sèlta
e i vëcc, cun di brét strampalê, dal schêrpi d’guëra
– tirédi fóra da i fónd di bavól e dal canténi –
a fè la ròta davênti a i purtùn e lóng i viêl.
E int i cantìr cal spianêdi biénchi,
senza pédghi, a gl’è acsè bèli!
La vója ad córr i à sôra cun dal cŭrsi màti,
ma nénca ad lascéli intàti, sôl par guardèli.
Int’ l’inféran u s’ dìs che sia tot fùg e fiȃmbi,
in paradìs, a so quasi sicùr, ch’a truvarém la néva.
